«Μια ταινία για τρύπιους χαρακτήρες, τρύπια συναισθήματα και μια τρύπια χώρα» θέλησε να κάνει ο Γιάννης Οικονομίδης, σύμφωνα με δηλώσεις του ίδιου. Είχε δηλώσει επίσης…
Ένα σκληρό και ταυτόχρονα τρυφερό πορτρέτο της λεπτής ισορροπίας μεταξύ ανθρωπότητας και φύσης και ενός τρόπου ζωής υπό εξαφάνιση.
Το σινεμά, που ναι κυριαρχείται από το «φθηνό» και το εμπορικό και το «θεαματικό» και το ηλίθιο, συνεχίζει και παράγει αυτές τις εξαιρέσεις, τα έργα τέχνης του: συνεχίζει και παράγει τις ορατές συναισθηματικές εκρήξεις όπως αυτές που συντελούνται στην «Αόρατη ζωή της Ευρυδίκης Γκουσμάο».
Μια ταινία γενικά αταξινόμητη επέλεξε να παρουσιάσει στο σινεφίλ και μουσικό κοινό του ο Αλέξανδρος Βούλγαρης στο 60ο Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης, φτάνοντας τελικά αυτή την…
Το φετινό Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης επεφύλασσε πολλές εκπλήξεις όσον αφορά στην παραγωγή ελληνικών ταινιών, η οποία μοιάζει να βρίσκεται σε άνθιση. Μια από αυτές ήταν και το Cosmic Candy που κατάφερε να σχολιάσει διάφορα θέματα σχετικά με την ενηλικίωση με έναν ιδιαίτερα αισιόδοξο και ανάλαφρο τόνο.
Μια ταινία ξεπλυμένη από το αλάτι της θάλασσας. Μια ταινία, σκουριασμένο σίδερο. Μια ταινία, κατακρεουργημένη ευαισθησία. Μια ταινία, αίμα στεγνό και ασπρόμαυρο. Μια ταινία που σε ένα θρυμματισμένο κόσμο, σαν τον σημερινό, μονάχα μπορεί να υπάρξει.
Στο κατώτατο σημείο, λοιπόν, κάθε προσδοκίας μπορεί να θεωρηθεί αυτή η, αμφίβολης πρόθεσης και στόχου, μεταγραφή του Ιάπωνα Hirokazu Kore-eda στην ευρωπαϊκή κινηματογραφική βιομηχανία. Ένα κλασικό, συμβατικό δράμα γαλλικής κοπής –του σωρού που λέμε, των 400 παραγωγών τον χρόνο- το «The Truth» αφαιρεί από μέσα του όλη την ψυχή ενός κινηματογραφικού έργου σημασίας ο οποίος Ιάπωνας δημιουργός μετά το «Like father, like son» και «Κλέφτες Καταστημάτων» μας είχε προετοιμάσει.
Η Agnès Varda ήταν σίγουρα μια πολυεπίπεδη προσωπικότητα: ξεκίνησε ως φωτογράφος, μεταπήδησε στην συνέχεια στον κινηματογράφο, για να ασχοληθεί τελικά με το ντοκιμαντέρ και τις…
Ο νεαρός σκηνοθέτης Ladj Ly, μαύρος ο ίδιος, με καταγωγή από το Μάλι, κάνει μια μελέτη στα σύγχρονα γκέτο των μητροπόλεων. Εμπνέεται από την εξέγερση του 2005 στα προάστια του Παρισιού αλλά γίνεται εν ριπή οφθαλμού πανευρωπαϊκός και παγκόσμιος: έτσι, με το πρώτο του μεγάλο βήμα στο σινεμά κατορθώνει να κάνει άλμα προς την βαθύτατη και ουσιαστική πολιτική τέχνη.
Η συγκεκριμένη ταινία είναι μια συνειδητή πράξη υπεράσπισης του φασισμού. Ένα ξέπλυμα των ουκρανών ναζιστών που ως εξουσία αιματοκυλούν, ως τώρα που μιλάμε, τον λαό της Ουκρανίας. Ταυτόχρονα μια άνευ προηγουμένου, μια ασύλληπτη αντιστροφή της κοινωνικής, πολιτικής και ηθικής πραγματικότητας.