Το TITANE και ο μηδενισμός του ως «πολιτιστική» πρόταση
Το TITANE αποτελεί σύμβολο της σύγχρονης ατομιστικής, εξ’ ορισμού απολιτίκ, λουμπενιάς. Του βιασμού σωμάτων και συνειδήσεων. Του κοινωνικού μηδενισμού και του μισανθρωπισμού ως στάση ζωής.
Ταινίες της εβδομάδας
Dune- Η θεαματική πτώση του οίκου των Ατρειδών
Το μυθιστόρημα του 1965 που επηρεάστηκε από το αντιπολεμικό κλίμα της περιόδου και συγκεκριμένα τον πόλεμο των ΗΠΑ στην Μέση Ανατολή, «θερίζει» στα box-office Ελλάδας…
Mank- Όταν το Σινεμά συνδιαλέγεται με την Ιστορία (και) του Χόλυγουντ
Με φόντο το Χόλλυγουντ του Μεσοπολέμου, το οσκαρικό στοίχημα του Νέτφλιξ περιπλέκει τις ευαίσθητες πολιτικές και καλλιτεχνικές ισορροπίες της εποχής με αφορμή το σενάριο της…
Τα Χελιδόνια της Καμπούλ- ζωγραφίζοντας την επανάσταση στα ερείπια του Αφγανιστάν
Τα animation που προσπαθούν να σχολιάσουν μια πολιτική κατάσταση έχουν εξ’ αρχής την δυσκολία του να καταφέρουν να αποδώσουν το μήνυμά τους σε μια εικονοκεντρική…
Josep- ένα επίκαιρο animation για τον ισπανικό εμφύλιο και την αντιφασιστική πάλη
Η ιδιαίτερη φόρμα του animation αποτελεί πάντοτε μια πρόκληση και ο κομίστας της Le Monde Aurel δεν την φοβήθηκε. Σχεδιάζοντας για περίπου δέκα χρόνια, κατάφερε…
Το «Σκέφτομαι να βάλω τέλος» του Charlie Kaufman είναι αριστούργημα
Ο Kaufman με το «I’m Thinking of Ending Things» υλοποίησε, και πάλι, κάτι το αριστουργηματικό. Και είναι αυτό: Δημιούργησε, ανέπτυξε, εξέλιξε και κατέστρεψε μέσα σε ένα δίωρο μια ανθρώπινη ερωτική σχέση, μιλώντας, αναλύοντας και μελετώντας εξ’ αρχής ακριβώς αυτή τη θεματική.
Το «Persona» (1966) του Ingmar Bergman αποτελεί μοναδικό κεφάλαιο της σύγχρονης τέχνης
Η Persona αποτελεί μια μόνιμη κινηματογραφική αφετηρία. Φέρνει, μπρεχτικά, σε κάθε νέα εποχή, αντιμέτωπα τους πάντες και τα πάντα. Την ηθοποιό με την ηθοποιό, τους ηθοποιούς με τους χαρακτήρες που υποδύονται, αυτούς με το κοινό, το κοινό με την συνείδηση του. Μας φέρνει αντιμέτωπους «με τα ακατάληπτα μυστικά μας» όπως λέει ο ίδιος ο δημιουργός του. Τα ερωτήματα που τέθηκαν ακόμη δεν έχουν βρει μια κάποια λύση. Ανέγγιχτο στον χρόνο, αυτό το πρότυπο κινηματογραφικό αριστούργημα παραμένει αμετάλλακτα οδυνηρό.
Ο εφιάλτης του «Don’t Look Now» (1973) του Nicolas Roeg
Ο κινηματογράφος είχε και έχει άλλου τύπου δύναμη και αυτή ακριβώς μας υπενθυμίζεται από το βρετανικό «Don’t Look Now» του Nicolas Roeg.
Συνοπτική κριτική για τις ταινίες: 22ο Φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ Θεσσαλονίκης
Μια άλλου τύπου αξιολόγηση, που είναι λιγάκι πιο κοντά στο τι εννοούμε όταν μιλάμε για κινηματογραφική κριτική.
Νίκος Καρούζος: Ο Δρόμος για το Έαρ (documentary)
Έχουμε να κάνουμε με μια ταινία, μια ταινία με απόψεις των δημιουργών της για την ποίηση, για την εποχή μας, που έχει ως αναφορά τον Νίκο Καρούζο, την ποίηση του και την εποχή του. Κι αυτό είναι πραγματικά το σημαντικό. Είναι κάτι νέο. Όχι μια αποβαλσαμοποίηση του ποιητή. Θα το θέσω διαφορετικά: Δεν θέλω να μάθω π ο ι ο ς είναι ο Καρούζος αλλά γ ι α τ ί είναι ο Καρούζος.