Το σινεμά και το σύνηθες μοτίβο της τελικής συγχώρεσης
Με αφορμή την ταινία “Shorta” (2020) από τη Δανία που ξεκινάει με πρώτο πλάνο την μπότα ενός μπάτσου πάνω στο κεφάλι ενός μαύρου να εκλιπαρεί στα αραβικά “I can’t breath”…
ΕΦΚΑ και κινηματογραφικές αίθουσες…
Μέσα σε όλα έχουμε και την επίθεση στον πολιτισμό που είναι συνεχής και συντονισμένη. Το κράτος, η κυβέρνηση και οι μεγάλοι επιχειρηματίες θεωρούν ότι η τέχνη είναι μπαχτσές τους και μπορούν να της κάνουν ό,τι θέλουν, αρκεί να βγαίνουν φράγκα. Έτσι εκποιούν και κλείνουν και κινηματογράφους. Γνωστούς. Αγαπητούς. Το IDEAL, το ΑΣΤΟΡ και ΑΕΛΛΩ.
63ο Διεθνές Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης: Τι οφείλουμε (και τι όχι) στο σινεμά
Το φεστιβάλ δεν είναι εμπορικός θεσμός, δεν αποτελεί ακόμη μια αίθουσα, οι ταινίες δεν επαναλαμβάνονται και πολλές δεν θα ξαναιδωθούν. Η ύπαρξη και η συνέχισή του ως θεσμού συντήρησης και ανακάλυψης της καλλιτεχνικής δυναμικής της εικόνας δεν επαφίεται σε κάποιους παράγοντες αλλά σε όλους όσους αγαπούν την κινηματογραφική τέχνη ως έκφραση του παγκόσμιου πολιτισμού.
The Woodcutter Story στο 63ο Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης)
Ορίστε λοιπόν η ανθρώπινη κατάσταση με διανοητικό, κυνικό, χιουμοριστικό, τρυφερό και σκοτεινό τρόπο. Σινεμά. Όσο αποδραματοποιημένο, άλλο τόσο δραματικά έντονο και αληθινό.
Βιαστικές σκέψεις για τον Godard
Με την φυγή του Godard μοιάζει να πέθανε (ξανά) ο κινηματογράφος και η εποχή του. Και υπάρχει η αίσθηση πως οι μόνοι που έμειναν να μας «μιλάνε» είναι οι μέτριοι. Θεσμικοί, πρωθυπουργοί, υπουργοί και παράγοντες, οι κάθε φορά παρατρεχάμενοι και διάφοροι ακόλουθοί τους. Μοιάζει να πέθανε λοιπόν ξανά ο κινηματογράφος αλλά ασφαλώς θα ξαναγεννηθεί όπως κάθε τι που έχει πέσει καλή σπορά επάνω του.
Οι «προστάτες» ιμπεριαλιστές της Ουκρανίας και του κόσμου ολόκληρου
Γι’ αυτό έχουμε χρέος σαν άτομα, σαν εργαζόμενοι και σαν λαός μπροστά σε αυτόν τον πόλεμο και αυτή την εισβολή. Χρέος να αναλογιστούμε τι σημαίνει να έχεις «προστασίες», οικονομικές, στρατιωτικές, πολιτικές και πολιτιστικές. Τι σημαίνει να έχεις επιλέξει το ΝΑΤΟ συνειδητά, τους αρχιεγκληματίες δολοφόνους ως προστάτες, θεωρώντας ότι ποτέ κανείς άλλος δεν θα θέσει ζήτημα της πρωτοκαθεδρίας του.
Με αφορμή (και για) την ταινία Last and First Men
Μοιάζει να μας γοητεύει συχνά η εξιδανίκευση της μεταφυσικής και του ιδεαλισμού με κάθε μέσο, όπως εδώ καλλιτεχνικού. Αλλά μήπως θα έπρεπε να το δούμε λίγο ξανά αυτό ακριβώς; Την εξιδανίκευση αυτή ως ένα βαρύ κοινωνικό-ηθικό αποτύπωμα στον σύγχρονο μας κόσμο και κουλτούρα;
Μικρές ιστορίες δήλωσης υποτέλειας στο κράτος
Μπορεί να μην επαναλήφθηκε το εξόχως χυδαίο «Εγέρθητω!» αλλά είναι πολύ μικρή η απόσταση από μια άλλη εντολή που πήραμε στην εκδήλωση για τον Θεόδωρο Αγγελόπουλο: «Και τώρα, να σηκωθούμε όλοι όρθιοι, γιατί περνάει η Πρόεδρος της Δημοκρατίας».
Τις «χειροποίητες» ανεξάρτητες ταινίες του Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης να στηρίζουμε
Το «χειροποίητο» σινεμά γνωρίζει ακριβώς την απήχηση του. Αδιαφορεί για την εμπορική του επιτυχία, αν και φυσικά θέλει και έχει ανάγκη το κοινό του. Ένα κοινό ωστόσο που το καταλαβαίνει και το αγαπάει. Εφόσον αδιαφορεί συνειδητά να έχει «κολεγιές» με τους εμπόρους και στο δημοσιοσχετισμό παίρνει μηδέν, έτσι ακριβώς και οι έμποροι αδιαφορούν για εκείνο. Και μια τέτοια συνθήκη, μια τέτοια άτυπη συμφωνία, αποβαίνει σε τελική ανάλυση, όσο αφορά το ίδιο το καλλιτεχνικό του αντίκτυπο, υπέρ του.
Το TITANE και ο μηδενισμός του ως «πολιτιστική» πρόταση
Το TITANE αποτελεί σύμβολο της σύγχρονης ατομιστικής, εξ’ ορισμού απολιτίκ, λουμπενιάς. Του βιασμού σωμάτων και συνειδήσεων. Του κοινωνικού μηδενισμού και του μισανθρωπισμού ως στάση ζωής.