Στην Ιταλία κόπηκαν 7 εκατ. εισιτήρια, αριθμός ρεκόρ, για μια ταινία με κοινωνικές προεκτάσεις και ασπρόμαυρη αισθητική. Ο κινηματογράφος επιβεβαιώνει και επεξηγεί εν μέρει διαμέσου της συμπεριφοράς του κοινού την κοινωνική και συνειδησιακή κατάσταση του κόσμου σε μια συγκεκριμένη χρονική στιγμή.
Οικολογία και καπιταλισμός είναι έννοιες αταίριαστες και ασυμβίβαστες. Τα εμφανή αποτυπώματα της κυριαρχίας του κέρδους επικυρώνουν αυτή την άποψη. Εκεί ακριβώς, παραμένοντας μια καλλιτεχνική μεταφορά, γεννήθηκε το τέρας του Bong Joon Ho που βγαίνει να κατασπαράξει τα πάντα σαν σε μια μανιασμένη εκδίκηση.
Το σύγχρονο Hollywood (όπως και συνολικά το αμερικάνικο πολιτικό σύστημα και τα think tank του), μετά από έναν αιώνα κρίσεων κι επικρίσεων, επιτρέπει ανοιχτά στους κόλπους του να του ασκείται μια, ακόμη και έντονη, κριτική αλλά δεν πρόκειται να αποδεχθεί ποτέ από οποιονδήποτε και με τίποτα μια εξολοκλήρου απόρριψή του. Αυτός είναι και ένας πρόσθετος λόγος της χρόνιας υπεροχής και κυριαρχίας του. Η αφομοίωση της όποιας διαφωνίας και οργής, καθώς δεν αποτελεί διαφωνία τομής, δηλαδή πολιτικού χαρακτήρα.
Ανακοίνωση στήριξης του αγώνα αυτού ήδη εξέδωσε η Πανελλήνια Ένωση Κριτικών Κινηματογράφου στις συστηματικές προσπάθειες και από πλευράς πρυτανείας του ΕΚΠΑ να αδρανοποιηθούν και στην πράξη οι φοιτητές λέσχες, και ως εκ τούτου να υποτιμηθεί η καλλιτεχνική δραστηριότητα των νέων ανθρώπων με αφορμή την ιστορική αίθουσα της Ίριδας.
Μια πλήρης ανασκόπηση του 26ου Φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ Θεσσαλονίκης από τις βίαιες αντιδράσεις της εκκλησίας και των ακροδεξιών, στις ταινίες που κατάφεραν και σκαλίσαν κάτω από την επιφάνεια, από τα σοβαρά δοκιμιακά πολιτικά έργα στα χλιαρά κι ανώδυνα. Στις παρεμβάσεις για την Παλαιστίνη. Και φυσικά για το “Σάουντρακ για ένα πραξικόπημα”, την καλύτερη ταινία του φεστιβάλ, καθώς μπρος στα μάτια μας αντιμετωπίσαμε ένα οργισμένο κρεσέντο ήχων και εικόνων, μια αντιαποικιοκρατική και αντιεξαρτητική πολεμική, μια γιορτή της εξέγερσης ως οικουμενικής δραστηριότητας παντός χρόνου και τόπου, τον έντονο χορό της ανθρωπότητας που συγκρούεται με τη μιζέρια. Τα φεστιβάλ δεν αποτελούν μια πηγή απλώς ταινιών και σινεφιλικής απόλαυσης αλλά μια πρόταση τάσεων και μια δημόσια θέση: για το προς τα που, ως κοινό, θα στρέψουμε το βλέμμα.
Πριν κάποιες μέρες στο κινηματογραφικό φεστιβάλ του Βερολίνου βραβεύτηκαν με δυο κορυφαία βραβεία για το «No Other Land», ένα ντοκιμαντέρ που υπερασπίζεται την Παλαιστίνη (Panorama Audience Award for Best Documentary Film, Berlinale Documentary Film Award) οι συνεργάτες-σκηνοθέτες από το Ισραήλ (Γιούβαλ Άμπραχαμ) και την Παλαιστίνη (Μπάζελ Άντρα). Πήρανε τα βραβεία και κάνανε δημόσια δήλωση, δίχως «ναι μεν αλλά», και χειροκροτηθήκανε από την αίθουσα. Κι άλλοι συνάδελφοι τους στο ίδιο φεστιβάλ με διάφορους τρόπους, θέσανε τον εαυτό τους ανοιχτά πλάι στον λαό της Παλαιστίνης. Οι θεσμοί θορυβήθηκαν στα σοβαρά. Ζήτησαν από το φεστιβάλ να απολογηθεί για την «εκτροπή» του. Το φεστιβάλ το έκανε επί τόπου. Οι καλλιτέχνες που βράβευσε, δυο μέρες έπειτα «αδειάστηκαν». Και ο Ισραηλινός σκηνοθέτης δέχεται πίσω στη χώρα του απειλές κατά της ζωής του και της οικογένειας του. Η λογοκρισία έχει μακρά προϊστορία και ενεργεί καθημερινά στο παρόν για να σιωπήσει η ανθρωπότητα μπρος στο έγκλημα της γενοκτονίας στην Παλαιστίνη.
Προκαλεί δικαιολογημένη χαρά που ο Wenders, μετά από χρόνιο μούδιασμα στο να κάνει κάποιο ενδιαφέρον κινηματογραφικό έργο μυθοπλασίας (καθώς στα ντοκιμαντέρ είχε όντως την αναγκαία καλλιτεχνική οξύτητα), που να θυμίζει τον λόγο που τον τοποθετούσαμε στους σημαντικούς δημιουργούς του σύγχρονου σινεμά, επιστρέφει δυναμικά με αυτή την τόσο γήινη, ανθρώπινη, λιγομίλητη και αισθητικά εμπνευσμένη ταινία, σε ένα, κατά τ’ άλλα, κινηματογραφικό περιβάλλον γεμάτο καταναλωτικά εμπορεύματα άνευ μορφικής ή περιεχομενικής ουσίας ή πομπώδεις υπερπαραγωγές με καλλιτεχνικό περιτύλιγμα που εκθειάζονται διθυραμβικά για όλους τους λάθος λόγους.
Η Πανελλήνια Ένωση Κριτικών Κινηματογράφου (ΠΕΚΚ), το ιστορικό σωματείο των κριτικών κινηματογράφου που ιδρύθηκε το 1976, μετά από ψηφοφορία των μελών του έβγαλε τις καλύτερες ταινίες του 2023.
Μετά το Άουσβιτς δεν θα έπρεπε να αντέχουμε να βλέπουμε ούτε να μυρίζουμε λουλούδια… και ο Jonathan Glazer κατασκευάζει οπτικά το πιο ουσιαστικό καλλιτεχνικό έργο φρίκης.
Πριν κάποιο διάστημα τρώγαμε με κάτι φίλους στην Ελευσίνα. Στο δίπλα τραπέζι καθόταν μια άλλη παρέα που δεν χρειαζόταν και πολύ προσπάθεια για να ακούσεις τι συζητάνε. Από τα λεγόμενα τους καταλάβαμε ότι είναι εργάτες της περιοχής που είχαν δουλέψει για χρόνια στα ναυπηγεία. Βγάζανε μια περηφάνεια για το παρελθόν τους και τη θέση τους: πόσο έχουν δουλέψει, πόσο έχουν κουραστεί, πόσο εξειδικευμένοι είναι, πόσο έμπειροι.