Στην Μπερλίν είναι η τόλμη και το ρίσκο που παίρνει για να παρέμβει στη ροή του χρόνου. Αυτή είναι η αίσθηση και το αποτύπωμα αυτής μένει μετά την ανάγνωση κάθε ιστορίας της. Εκεί που όλα κυλούν «ομαλά» και με προκαθορισμένη πορεία-κατάληξη, έρχεται το αόρατο χέρι της Μπερλίν και τα βγάζει εκτός πορείας.
Ο Κωνσταντίνος Τζαμιώτης ξέρει ότι οι «άλλοι» είναι οι ιστορίες τους και οι ιστορίες είναι ο παλμός του κόσμου. Τα λόγια τα «μικρά» όμως έχουν μεγαλύτερη σημασία για τον Τζαμιώτη, διότι είναι αυτά που κρύβονται και στηρίζουν τα μεγάλα, είναι τα υποστηλώματα των διαχρονικών, παντοτινών γεγονότων. Εκεί που μαζεύεται η σκόνη ο Τζαμιώτης σκύβει με σεβασμό και έμπνευση και μας δίνει θραύσματα που λάμπουν, είναι δίπλα μας και όμως τα αγνοούμε.
Ο Άντριου Μάρτιν «ανακατεύει» τον «Τρελό Πιερό» και το «Γεννημένοι δολοφόνοι» και μας δίνει το «Πρωτόλειο» (Εκδόσεις Δώμα, μετάφραση Βίβιαν Στεργίου). Το πρώτο του μυθιστόρημα που είναι τόσο ώριμο που σε κάνει να αδημονείς για το επόμενο έργο του. Η ανωριμότητα γίνεται πεδίο έμπνευσης, καταγραφής, ανάλυσης και ανάδειξης και είναι η αντίθεση ωριμότητας δημιουργού-ανωριμότητας αμερικάνικης κοινωνίας που κάνει το βιβλίο ενδιαφέρον.
Δυο βιβλία που τα συνδέει το κόκκινο. Το κόκκινο της καρδιάς που σπαρταρά όταν ακούγεται η αλήθεια της μαρτυρίας και το κόκκινο των μαλλιών και του αίματος που ενώνει ανθρώπους και εποχές.
Η Πανελλήνια Ένωση Κριτικών Κινηματογράφου παρουσιάζει τον Stanley Kubrick στην πρώτη σημαντική έκδοση που γίνεται για το σύνολο του έργου ενός απο τους πιο αγαπημένους και σημαντικούς καλλιτέχνες του σύγχρονου κινηματογράφου με αφορμή τα 20 χρόνια από τον θάνατο του.
Είναι η αλήθεια ενός λαού, μιας χώρας, που μας μεταφέρει στο χαρτί ο Κίπλινγκ. Με ενάργεια, αυθορμητισμό και σεβασμό. Γι’ αυτό και ο “Κιμ” είναι αριστούργημα, γιατί εκεί που παρασύρεσαι από το πολύβουο πλήθος, εκεί “ακούς” τον ήχο του και αισθάνεσαι την ξεχωριστή παρουσία ενός λαού αινιγματικού, ενός λαού που ζει για να ξαφνιάζει και να εκπλήσσει τον επισκέπτη.
Η Οουενς θέλησε να μας φέρει σ’ επαφή με τη γη και τα πλάσματα της. Και σ’ αυτά πρωταγωνιστεί ο άνθρωπος, με οποιοδήποτε τρόπο. Εν προκειμένω η Κάια, η πιτσιρίκα του βάλτου όπως την αποκαλούν οι κάτοικοι του Μπάρκλι Κόουβ, μικρό ψαροχώρι στη Βόρεια Καρολίνα των ΗΠΑ. Η συγγραφέας παρακολουθεί τη ζωή τής Κάια από τα πρώτα της βήματα μέχρι τέλους.
Ο Μονταλμπάν και το “Τατουάζ” είναι η αποθέωση του μέτρου. Τίποτα δεν γίνεται για το θέαμα της πρόκλησης, όλα ακολουθούν έναν ελεγχόμενο αφηγηματικό, ήρεμο, ρυθμό μπροστά σ’ ένα εντυπωσιακό σκηνικό. Ο Πέπε Καρβάλιο δεν έχει όμοιό του και οι υπόλοιποι χαρακτήρες αποκαλύπτονται μέσα από την αντικειμενική ματιά του.
Ο Μιχάλης Μακρόπουλος γράφει για τα όρια αντοχής του ανθρώπου όταν όλα ερημώνουν μέσα του. Για την αποχώρηση της ζωής και τη μοναξιά της ομορφιάς. Για τη λύτρωση του θανάτου και τα τελευταία μέτρα πριν το φινάλε. Το μόνο που μένει είναι η προσμονή.
Ο Φέστας αντλεί από το παρελθόν του καλοκαιριού, από το σκληρό τοπίο και την αναγκαία παραίτηση που επιβάλλει το θέρος. Και εκεί που η ραστώνη σε καθηλώνει, έρχεται μια ιστορία του Φέστα και σε δροσίζει και προχωράς και το καλοκαίρι γίνεται λίγο πιο όμορφο.
