«Meadowlands», της Λουίζ Γκλικ
Να ξεκινάς με τη μουσική και να τελειώνεις με τον χτύπο της καρδιάς. Έτσι πρέπει να είναι η ποίηση! Θαυμαστικό, τελεία και αποσιωπητικά για να…
Να ξεκινάς με τη μουσική και να τελειώνεις με τον χτύπο της καρδιάς. Έτσι πρέπει να είναι η ποίηση! Θαυμαστικό, τελεία και αποσιωπητικά για να…
Οι σκιές αυτές δεν χρειάζονται τον ήλιο για να μεγαλώσουν. Δεν έχουν ανάγκη το φως του για να λάμψουν, όχι. Τα δημιουργικά, αιχμηρά, ηλεκτρισμένα, σημάδια…
Δεν χρειάζεται τίτλος σε αυτό το κείμενο. Κι αν επιμένεις, πάρε το κόκκινο και σύρε το «ο» μέχρι το «κ». Αδύνατο! Από τη μία είναι…
Κανείς δεν μας ρώτησε για το πρόσωπο. Το δικό μας. Των άλλων. Κανείς δεν μας ρώτησε για τα χέρια, τα πόδια, το σώμα. Το δικό…
Τα λόγια αυτά γράφτηκαν μέσα στα σπλάχνα της Γης. Η μαύρη, ψυχρή, άβυσσος ήταν ο τελευταίος δρόμος κάτω από τον ουρανό. Η πορεία του αναπότρεπτου…
Ένας μανιακός ριμαδόρος ουρλιάζει στο κεφάλι μας και το ζώο μέσα μας ελευθερώνεται. Σε τέσσερις τοίχους είμαστε κλεισμένοι και τον ιερό αριθμό, τον ιερό χώρο…
Η πρώτη σελίδα και το χιόνι-σεντόνι που απλώνεται. Η τελευταία και ο ελάχιστος εαυτός που επιμένει. Και ο λόγος; Αυτός που γεννά ποιητές, γιους, κόρες,…
Και θα δεις καθρέφτες να τρεμοπαίζουν. Μια φράση από το πουθενά, έτσι ξαφνικά, όπως τα καθημερινά ταξίδια δίχως πυξίδα. Εκεί που πατάς, πονάς. Το τσιμέντο,…
Ο λόγος αυτός είναι από τα κόκαλα βγαλμένος, ιερός, πανανθρώπινος, διαχρονικός. Από τους λίγους που αξίζουν τα αποσιωπητικά. Και ξέρετε γιατί; Διότι εκεί που φωτίζονται…
Ο άγριος και ο άγιος και το «ρ» που σφυρίζει, στριγκλίζει, ποτίζει την άχρονη διαίρεση (μας). Διαφορετικές πορείες, ίδιες θυσίες. Μα, πώς; Μα, ναι! Ένα…